ریمل

ریمل یک ماده آرایشی است که معمولا برای تقویت مژه های بالا و پایین استفاده می شود. ممکن است مژه ها را تیره، ضخیم، بلندتر و/یا مشخص کند. به طور معمول در یکی از سه شکل – مایع، پودر یا کرم – محصول ریمل مدرن دارای فرمول های مختلفی است. با این حال، اکثر آنها حاوی همان اجزای اصلی رنگدانه ها، روغن ها، موم ها و مواد نگهدارنده هستند. رایج‌ترین شکل ریمل، مایع درون لوله‌ای با برس است.

 ریمل  "ماده ای آرایشی برای تیره کردن، بلند کردن، فر کردن، رنگ کردن و پرپشت کردن مژه ها که با برس یا میله استفاده می شود

تزئینات زیبایی شناختی فرهنگی جهانی است و ریمل را می توان در مصر باستان ثبت کرد. اسناد مربوط به حدود 4000 سال قبل از میلاد به ماده ای به نام سرمه اشاره دارد که برای تیره کردن مژه ها، پلک ها و ابروها استفاده می شد.[7] از سرمه برای پوشاندن چشم ها استفاده می شد که معتقد بودند ارواح شیطانی را دفع می کند و از روح محافظت می کند، هم مردان و هم زنان. اغلب از گالن تشکیل شده است. مالاکیت؛ و زغال چوب یا دوده، مدفوع تمساح. عسل؛ و آب اضافه کردند تا سرمه جاری نشود.[8] از طریق نفوذ مصر، استفاده از سرمه در امپراتوری های بعدی بابل، یونان و روم ادامه یافت. پس از سقوط امپراتوری روم، سرمه در قاره اروپا از بین رفت، جایی که آن را صرفاً یک ماده آرایشی می دانستند. برعکس، همچنان به طور گسترده در خاورمیانه برای اهداف مذهبی مورد استفاده قرار می گرفت.
در دوران ویکتوریا، افکار اجتماعی به طور اساسی به سمت ترویج لوازم آرایشی تغییر کرد و زنان بیشتر روز خود را با رژیم های زیبایی سپری می کردند. تلاش‌های زیادی برای ایجاد توهم مژه‌های بلند و تیره صورت گرفت. مخلوطی از خاکستر یا آبغوره و آب سنجد را در بشقاب گرم می کردند و مخلوط گرم شده را به مژه هایشان می زدند.

محصولی که امروزه مردم آن را ریمل می شناسند تا قرن نوزدهم تولید نشد. شیمیدانی به نام یوژن ریمل با استفاده از ژله نفتی تازه اختراع شده یک ماده آرایشی ساخت. نام ریمل مترادف با این ماده شد و امروزه در زبان های پرتغالی، اسپانیایی، یونانی، ترکی، رومانیایی و فارسی به «ریمل» ترجمه می شود.[10]

در سراسر اقیانوس اطلس و تقریباً در همان زمان، در سال 1915، توماس لیل ویلیامز ماده ای بسیار مشابه برای خواهرش میبل ساخت.[10] در سال 1917 او یک تجارت پستی را از محصول شروع کرد که به شرکت Maybelline تبدیل شد.

ریمل تولید شده توسط این دو مرد متشکل از ژله نفتی و زغال سنگ در یک نسبت تنظیم شده بود.[10] غیرقابل انکار کثیف بود و جایگزین بهتری به زودی ایجاد شد. برس مرطوبی را روی کیک حاوی صابون و رنگ سیاه به نسبت مساوی مالیده و روی مژه ها می کشیدند.[7] با این حال به شدت آشفته بود. هیچ پیشرفت قابل توجهی تا سال 1957 با نوآوری هلنا روبینشتاین رخ نداد.

رویدادهایی که منجر به پیشرفت روبینشتاین شد در اوایل قرن بیستم در پاریس آغاز شد. در آنجا، در پایتخت مد جهان، ریمل به سرعت محبوبیت و استفاده رایج پیدا کرد.[11] الیزابت آردن و هلنا روبینشتاین، دو غول صنعت زیبایی آمریکا، پیشرفت آن را تماشا کردند و در جریان آن قرار گرفتند. پس از جنگ جهانی اول، مصرف کنندگان آمریکایی مشتاق محصولات جدید شدند.[12] روبینشتاین و آردن با احساس فرصت، برندهای لوازم آرایشی خود را که شامل ریمل می‌شد، راه‌اندازی کردند. در نهایت با تلاش این دو رقیب و خلق و خوی عمومی، ریمل در جامعه آمریکا مورد احترام و محبوبیت قرار گرفت.